Doe maar gewoon

“Nee, mijn man hield niet van poespas”, zegt de vrouw stellig. Hun enige zoon knikt instemmend. “Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”, voegt de zoon er nog aan toe.

Dit ‘doe maar gewoon’ hoor ik als uitvaartverzorger vaak. Maar, wat is gewoon, wat is géén poespas? Mijn vraag aan de vrouw en haar zoon is dan ook of hun man en vader ooit heeft aangegeven wat hij dan wél wilde. En dat blijkt dan toch lastig te benoemen. Dus volgen er vele vragen; wil hij een begrafenis of een crematie, wil hij veel mensen uitnodigen, is er een condoleance-avond gewenst? En al pratende komen we tot dat wat zij gewoon vinden en dat wat zij geen poespas vinden. En het belangrijkste: zoals hun echtgenoot en vader dat graag zou hebben gewild. Meneer wordt overgebracht naar het Afscheidshuis. Er is alleen voor de naasten gelegenheid om afscheid te nemen. De laatste avond voor de uitvaart komen zijn naaste familie en goede vrienden samen in het Afscheidshuis en heffen het glas op zijn leven. Ze halen samen herinneringen op en er hangt een ontspannen sfeer. Op de dag van de uitvaart komen moeder en zoon samen naar het Afscheidshuis. Beiden met één prachtige roos, die ze behoedzaam op de kist leggen.

Samen begeleiden we meneer naar de rouwauto en alleen de echtgenote en de zoon gaan mee naar het crematorium, voor een crematie in stilte. In de rouwauto klinkt de favoriete muziek van meneer.

Dit is hoe zij ‘gewoon’ interpreteren... Ik vond het gewoon bijzonder!

Corine de Ridder is uitvaartverzorger bij Yarden & de Ridder en vertelt maandelijks over haar belevenissen in haar werk.

Randstad 21-08 | 1314 BL Almere 036 - 30 30 130 | www.yarden-deridder.nl