Als we ouder zijn…

Hermann is in zijn schuurtje aan het klussen en voelt zich niet zo lekker worden. Zijn echtgenote Deborah belt de dokter en als snel wordt Hermann met spoed per ambulance naar het Flevoziekenhuis gebracht. Hermann overlijdt dezelfde dag nog in het Flevoziekenhuis.

n ineens zit ik daar dan, in een kamer vol geëmotioneerde familieleden. Deborah, kinderen en kleinkinderen. Totaal overrompeld door dit immense verlies moeten ze nu ineens gaan bedenken hoe de uitvaart eruit moet gaan zien

‘Heeft u het met elkaar weleens gehad over hoe u de uitvaart wilt hebben?’ vroeg ik. ‘Nee, dat zouden we wel doen als we ouder waren. Maar we staan nog volop in het leven, genieten nog dagelijks van alles om ons heen. Ziek zijn we nooit. Dit is niet te bevatten.’ Dus nee, praten over een uitvaart is nooit gedaan

Ik geef aan dat het voor vandaag genoeg is, morgen gaan we verder. De volgende ochtend is er al veel meer bekend, de familie heeft veel met elkaar gepraat en ontdekt dat er een familiegraf is op begraafplaats Westerveld in Driehuis/Velsen

Deborah en de kinderen hebben besloten dat Hermann daar begraven zal worden. In de loop van de week krijgt de uitvaart steeds meer vorm. De dag voor de begrafenis krijgt Deborah twijfels. ‘Waarom Westerveld?, we wonen al zoveel jaren in Almere. Waarom hebben we het nou nooit samen besproken? Maar ja, wanneer ben je er aan toe om dit met elkaar te bespreken? Tja, als we ouder zijn. Maar wanneer ben je oud?’ De dag van de uitvaart was een mooie zonnige dag. De kleinkinderen begeleidden hun opa naar zijn graf. Het graf waarin ook Hermanns ouders en grootouders begraven zijn. De cirkel was rond. Het was goed zo.

Randstad 21-08 | 1314 BL Almere 036 - 30 30 130 | www.yarden-deridder.nl