Het verhaal van Marieke

In de komende periode zal ik schrijven over een aantal uitvaarten of gebeurtenissen. De familie en in dit verhaal ook Marieke hebben mij toestemming gegeven om haar verhaal te vertellen.

Vandaag een ander verhaal. Wim zijn moeder was overleden, 101 is mevrouw Hoff geworden. We bespraken de uitvaart en ik vertelde Wim dat ik morgen weer terug zou komen om te kijken hoe het met hem en zijn gezin ging.

Wim vertelde over zijn carrière. Ik heb toestemming gekregen om zijn verhaal op te schrijven en met jullie te delen. Na jarenlang te hebben gewerkt met vele wisseldiensten ging Wim met pensioen. Na een paar maanden klussen in en rond het huis en bij zijn kinderen, begon Wim zich een beetje te vervelen.

Lang hoefde hij niet na te denken toen hij in de krant een artikel las over een nul uren contract bij een taxibedrijf.

Ook had Wim wel eens ritjes naar het ziekenhuis. Zijn klanten gingen voor onderzoeken, scans, gesprekken met de artsen of dialyses. Vaak praten de mensen tegen je alsof ze je al jaren kennen, vertelde Wim. Net als een arts of begrafenisondernemer heb je geheimhoudingsplicht als taxichauffeur. Dan voelen de mensen zich vrij om even vanaf huis tot aan het ziekenhuis hun verhaal te doen. Soms begeleidt Wim ze naar binnen en wacht hij beneden totdat zijn klant weer terugkomt.

Ik vroeg aan Wim: “Welke rit is je bijgebleven?”. De tranen sprongen in zijn ogen. Hij vertelde mij een mooi verhaal over Marieke. Zij stapte op een ochtend in de auto met een beker koffie in haar hand. Stilzwijgend zat ze naast Wim tot aan het ziekenhuis. Vlak voordat ze de taxi verliet, vertelde ze dat ze voor een nacontrole naar de arts moest. Ze had borstkanker gehad en ze had beide borsten moeten laten verwijderen. Ze was gespannen. Wim liep samen met Marieke de hal in. Wim haalde een kop koffie en wachtte geduldig op Marieke.

Marieke kwam opgetogen de hal in en samen liepen ze naar de taxi. Marieke vertelde, toen ze op de snelweg reden, dat ze bij de arts voor de spiegel stond om zich uit te kleden. Zenuwachtig keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze bekeek zichzelf goed in de spiegel en haar ogen bleven hangen op de plek waar eerst haar borsten zaten. Ze keek ernaar en zag de twee littekens, ze moest glimlachen en zag een lach in deze littekens. Wim luisterde aandachtig.

Wim vertelde verder dat hij een paar weken later Marieke weer tegen kwam in de supermarkt. Hij vroeg hoe het met haar was. Het ging gelukkig goed met haar. Ze had haar lichaam geaccepteerd. Ze vertelde dat als ze ‘s ochtends wakker werd en de gordijnen opzij schoof, ze elke dag tegen zichzelf zei: “Goedemorgen nieuwe dag”. Wat een sterke vrouw dacht Wim, dat ze zo positief in het leven stond ondanks haar verdriet en dat ze de littekens anders zag, als een glimlach die de wereld mooier maakte.

Weiver 7, Krommenie | 06-34768926 | www.ligthartuitvaartzorg.nl