Betrokkenheid of bemoeizucht

Deze week kwam ik in lastig vaarwater terecht. Ik was bezig een collega te ‘helpen’ een moeilijk thema uit te diepen, maar in plaats van dankbaarheid voelde zij zich niet gehoord en gezien. Terwijl de temperatuur in en om me heen toenam, verliep het gesprek steeds moeizamer. Ik was inmiddels op zoek naar een parkeerplaats, wilde de trein halen en de collega vatte iets van mij ‘helemaal verkeerd samen’.

Niets was er meer over van mijn goede bedoelingen, ik raakte geïrriteerd, ik vloog in de verdediging en mijn stem schoot een octaaf omhoog. Ik gaf haar op de valreep nog even duidelijk mijn mening over haar gedrag met een opmerking waar ik al een tijdje mee rond liep.

Oei, toen was het gesprek snel afgelopen — niet gemakkelijk. Ik had wel wat om over na te denken wat is dan toch de neiging om de ander te willen helpen maar tegelijk ons zelf zo af te schermen: dicht te gaan. Eigenlijk respectloos.

De soefi’s noemen dit stelen. Want als je de ander niet in zijn/haar waarde laat, geef je niet maar neem je. Eigenlijk neem je iets wat jou niet toebehoort.

Wat is er eigenlijk goed aan kritiek op de ander. Ik realiseer me dat de ander willen helpen/adviseren/kritiek te geven eigenlijk vaak een verkapte manier om iets voor mezelf te regelen, mezelf gerust te stellen, mijn eigen angst hanteerbaar houden. Wanneer wordt betrokkenheid bemoeizucht?

Praktijk voor Lichaamsgerichte psychotherapie & relatietherapie Harberthof 2 Winterswijk-Meddo 06-51419097 info@praktijkvinke.nl www.praktijkvinke.nl