Niet aanraken

Al zo lang niet. Niet begroeten met een kus, niet knuffelen, niet troostend handen aanraken, arm om de schouder, een hoofd steunen en haren strelen.

Ook wel makkelijk. Niet ontmoeten maar telefoneren. Dat kost veel minder tijd (en minder stress?). Thuis werken (en ‘s avonds nog wat afmaken). Minder autorijden en vliegen, want Zoom-vergaderen is lekker efficiënt...

We raken niet alleen iets kwijt in het contact met de ander, we raken ook een deel van onszelf kwijt, als aanraking beperkt blijft tot je gezin. Dat merken we nu wel, verscholen achter onze mondkap, ellebooggroet, anderhalve meter, in de supermarkt alleen.

De huid is ons grootste zintuig, gevoelig. En aanraking is voor onze groei en ontwikkeling van groot belang. De gevoeligheid voor aanraking ontwikkelt zich heel vroeg in de baarmoeder, en bij de geboorte is de tastzin al erg goed. De baby reageert op de harteklop van de moeder, wordt rustig, juist ook fysiek. Aanraking is van levensbelang. Aanraken geeft rust, troost, vertrouwen, moed. Dat blijft zo
- levenslang.

Wereldwijd gebruiken mensen fysiek contact als begroeting, bijvoorbeeld door elkaar aan te raken op het voorhoofd, het tegen elkaar wrijven van neuzen, te kussen, of de handen te schudden. Handen schudden is een eeuwenoude gewoonte
- het wordt al beschreven in Homerus’ Ilias. Daar is het een blijk van vertrouwen: je laat de ander dichtbij komen, zonder je te beschermen.

Nu handen schudden echt niet kan, kunnen we experimenteren met andere mogelijkheden. Voel eens hoe het is om bij de begroeting (vóór het meer joviale elleboogcontact) een hand naar je hart te brengen, terwijl je oogcontact maakt. Of je kunt beide handen vouwen voor je hart en een buiging maken.

Praktijk voor Lichaamsgerichte psychotherapie & relatietherapie Harberthof 2 Winterswijk-Meddo 06-51419097 info@praktijkvinke.nl www.praktijkvinke.nl