Fijn nog even thuis

Zondagochtend. Ik sta voor de deur van het adres waar men mij gevraagd heeft te komen omdat mevrouw is overleden. Als ik binnen kom, zie ik het bed met mevrouw midden in de kamer staan. Haar man zit verslagen in zijn stoel, kinderen en kleinkinderen zitten op de bank of lopen heen en weer naar de keuken, zorgend voor koffie en thee.

Nadat de familie mij heeft verteld over het verloop van de laatste weken van mevrouw en ik mijn werkwijze heb uitgelegd, komen we al snel tot de eerste vraag, namelijk wordt mevrouw thuis of elders opgebaard? Meneer is heel beslist. Hij wil zijn vrouw tot aan de dag van de uitvaart bij hem thuis houden. Oudste zoon denkt daar echter anders over, komt nog met argumenten om zijn moeder elders op te baren, maar kan uiteindelijk niets anders doen, dan ‘meegaan’ in de wens van zijn vader.

Mevrouw wordt met alle liefde verzorgd door haar kinderen. Het ziekenhuisbed verdwijnt uit de kamer en de thuisopbaring wordt een feit. Mevrouw ligt er mooi bij, meneer is tevreden en oudste zoon is wat stil. Ik kan hem op dat moment moeilijk peilen. Ik verzeker hem dat ik iedere dag naar zijn moeder zal komen en de thuisopbaring in de gaten zal houden.

De dagen naar de begrafenis toe verlopen in harmonie en vol respect over en weer naar elkaar. Rouwbrieven worden gemaakt, teksten worden geschreven, muziek wordt geoefend en uitgezocht. Kortom: de dienst krijgt in de loop van de week meer en meer vorm en inhoud.

Op de dag van uitvaart rijdt de rouwauto voor en wordt mevrouw door haar gezin met zorg en liefde het huis uitgedragen. Dienst, begrafenis en condoleance verlopen volgens wens.

Aan het einde van de dag, bij het afscheid nemen van de familie zegt oudste zoon: “Wat was het fijn dat mijn moeder tot de allerlaatste dag in haar eigen huis kon blijven en dat wij haar met elkaar het huis uit hebben kunnen dragen.” Wat een compliment! Dankjewel.

Pauline Rischenm | Graaf Ottosingel 119 Zutphen | 06-24374437 | pauline@rischen.nl | www.rischen.nl