“Sou fijn wese as we sonnetje weer sien en foele op ‘n terrassie”

Tering! Hoop doe lefe! Segge se. Ik hoort net dat met Pase de terrasse misgien weer ope magge. Ik schrijft dit op 8 maart, ik hoop dat ’t geen ferkiesingsstuntje is. Want ‘t hep lang genoeg geduurt. Door paniek, sgijterigheit en fooral traag handele, sitte we te lang in de gebakke pere.

Pas in maart konde we folle kragt fooruit met faksinere, terwijl ’t al end forig jaar hat gemotte, net as in andere lande. Dan had die afontklok nie gehoefe. Iedreen is ’t sat. De mense waarmee ik lul benne sienies en pestimisties. Kijk naar me neefie. Na tig keer probere nog geen staasjeplek. S’n sussie kon lefe en studere door d’r baan in ’n eettentje. Maar die ging naar de klote en se weet nie hoe nu ferdur.

Een ouwe oom en tante met ’n soon nog thuis, die snel siek wort net as s’n moedur, durfe nie naar buite en wille geen fiesiete. Tog krijge se gene prik. Een ander familielit wel terwijl-ie nog nie an de beurt was. Dus irrietasies. Tig lang mot ’n andere sieke tante wagte op ‘n ondesoek. Geen plek door corroona. En dan gaat ’t allenig om mij familie. Kijk, mense gane doot in ’t ferkeer, en door siektus. Dat ia nou eenmaal so. Ik weet dat ‘t firus klote benne. De frient fan me niggie heb ‘t twee keer gekreege. Maar geen uitsigt op betur kan nie meer.

Tog lope we weer achterop. So’n soort Marsjal-stappeplan om d’r weer bofenop te komme, hat d’r al motte sijn. Want nog langur wagte betekent meer armoeie en meer sgade. Tuurlijk motte we dat met se alle dokke. Prima! As we maar meer frijheit krijge. Afijn, ’t sou al fijn wese as we ‘t sonnetje weer sien en foele op ’n terrassie.

Japie Bloemhof is de koosnaam van een “Rotterdammert”, die in de gelijknamige wijk op Zuid is geboren en getogen. Hij woont er nu samen met z’n vriendin Chantal. Japie was geen studiebol, dus pakt hij alle klussen aan, of dat nou in de haven is of als koerier.

Japie ziet en beleeft dus veel. En daar heeft hij een eigen, ongezouten en vooral Rotterdamse mening over.

Besjoer!